De reis en de eerste dagen in Quito
Door: Anne-Miek
Blijf op de hoogte en volg Anne-Miek
12 Februari 2016 | Ecuador, Quito
hola amigos
Woensdag 10 februari was het zover, in alle vroegte op naar het vliegveld! na een emotioneel afscheid van mn ouders en Ilona. Werd het tijd om naar het vliegtuig te gaan. De eerste vlucht was heel relax en goed voor elkaar. Ik mocht bij het raampje zitten en het was een hele belevenis om boven de wolken te zijn.
eenmaal aangekomen op houston had ik gelukkig ruim de tijd, want het duurde lang voordat ik bij de douane controle was, nog even gecheckt of mijn bagage echt wel doorgestuurd zou worden. Op het vliegveld van houston was heel wat te zien, zoals van die typische dikke amerikanen.
Daarna moest ik in een veel kleiner vliegtuig op naar quito. Eenmaal in quito aangekomen werd ik opgewacht door een vrouw met een bordje met mijn naam erop. Ze was heel vriendelijk maar sprak geen woord Engels. Ze had in haar telefoon een berichtje staan in het engels waarin stond wie ze was en dat als ik vragen had bij haar dochter terecht kon. De vrouw die mij ophaalde was de eigenaar van het hostel, er was iets mis met het hostel dus mocht ik bij hun thuis slapen. Na nog een keer gebeld te hebben met haar dochter(die goed engels sprak) werd ik naar mijn kamer gebracht, een mooie kamer met eigen douche en wc. Ik ben gelijk gaan slapen, de volgende ochtend werd ik na een ontbijtje gebracht naar local dreamers.
Het was een heel stuk rijden, en wat mij opviel was dat de mensen hier heel klein zijn. Geloof het of niet maar ik ben hier nog vrij groot(haha ja echt waar!!) de gemiddelde man is namelijk 162 cm. Dus ik ben groter dan de gemiddelde man, wat maakt dat ik mij hier wel thuis voel. Het verkeer is hier chaotisch en je hoort de hele dag allemaal getoeter om je heen.
Toen ik aankwam bij het kantoor van Local Dreamers werd ik opgewacht door Aldert mijn begeleider. Alle vrijwilligers ontmoet en gezellig gekletst. Ik kreeg samen met simon die woensdag in de middag was aangekomen een korte rondleiding door de straten waar wat te vinden is in de buurt van het kantoor. Daarna wat gegeten en naar de voetbalschool gegaan met de bus.
De bus was al een belevenis op zich, als de bus stopt komen er allemaal mensen naar binnen om spullen te verkopen, schreewend lopen ze heen en weer door het gangpad. Bij de volgende stop gaan ze erweer uit om bij een volgende bus weer het zelfde te doen.
De voetbalschool was erg leuk, de kinderen zijn erg enthausiast en ik kreeg bij het voorstellen gelijk allemaal vragen: wat is je lievelingsclub, wat is je favoriete eten etc. De trainingen worden voorbereid en gegeven door vrijwilligers, ik heb de training meegedaan en ondersteund waar nodig was. Het is erg vermoeiend en door de hoogte ben je veel sneller buiten adem.
Na de voetbalschool werd ik naar mijn gastgezin gebracht door mijn begeleider, in een busje waar zoveel mogelijk mensen gepropt worden ging ik opweg naar het gastgezin zo´n 10 minuten rijden. Onderweg stopt het busje om nog meer mensen erin te proppen. Eenmaal aangekomen bij het gastgezin werd ik opgewacht door Piedad mijn gastouder een vrouw van 62 jaar. Het communiceren was vrij lastig omdat ik vrijwel geen spaans spreek. Ariel de kleinzoon van Piedad gaf ons een rondleiding en liet alles zien, mijn kamer werd nog even geschilderd volgens Aldert typisch ecuadoriaans om dat op de dag zelf nog even te doen. Na de lekkere maaltijd heb ik nog even gezeten en leerde ariel mij om te tellen tot tien in het spaans, en ik ging hem leren tellen in het Engels. Dit was erg leuk om te doen, ariel houdt van praten en praat de oren van je hoofd af in het spaans.
Daarna ben ik naar bed gegaan, ik was erg moe van de reis en alle indrukken van het land en de mensen. Na een goeie nacht en lekker ontbijtje ben ik samen met piedad en ariel in een busje gestapt om naar het kantoor van local dreamers te gaan.
Vandaag heb ik een rustig dagje en kan ik alvast aan mijn stage werken.
Maandag krijg ik mijn eerste spaanse les zodat ik straks wat beter kan communiceren.
Adios!
Woensdag 10 februari was het zover, in alle vroegte op naar het vliegveld! na een emotioneel afscheid van mn ouders en Ilona. Werd het tijd om naar het vliegtuig te gaan. De eerste vlucht was heel relax en goed voor elkaar. Ik mocht bij het raampje zitten en het was een hele belevenis om boven de wolken te zijn.
eenmaal aangekomen op houston had ik gelukkig ruim de tijd, want het duurde lang voordat ik bij de douane controle was, nog even gecheckt of mijn bagage echt wel doorgestuurd zou worden. Op het vliegveld van houston was heel wat te zien, zoals van die typische dikke amerikanen.
Daarna moest ik in een veel kleiner vliegtuig op naar quito. Eenmaal in quito aangekomen werd ik opgewacht door een vrouw met een bordje met mijn naam erop. Ze was heel vriendelijk maar sprak geen woord Engels. Ze had in haar telefoon een berichtje staan in het engels waarin stond wie ze was en dat als ik vragen had bij haar dochter terecht kon. De vrouw die mij ophaalde was de eigenaar van het hostel, er was iets mis met het hostel dus mocht ik bij hun thuis slapen. Na nog een keer gebeld te hebben met haar dochter(die goed engels sprak) werd ik naar mijn kamer gebracht, een mooie kamer met eigen douche en wc. Ik ben gelijk gaan slapen, de volgende ochtend werd ik na een ontbijtje gebracht naar local dreamers.
Het was een heel stuk rijden, en wat mij opviel was dat de mensen hier heel klein zijn. Geloof het of niet maar ik ben hier nog vrij groot(haha ja echt waar!!) de gemiddelde man is namelijk 162 cm. Dus ik ben groter dan de gemiddelde man, wat maakt dat ik mij hier wel thuis voel. Het verkeer is hier chaotisch en je hoort de hele dag allemaal getoeter om je heen.
Toen ik aankwam bij het kantoor van Local Dreamers werd ik opgewacht door Aldert mijn begeleider. Alle vrijwilligers ontmoet en gezellig gekletst. Ik kreeg samen met simon die woensdag in de middag was aangekomen een korte rondleiding door de straten waar wat te vinden is in de buurt van het kantoor. Daarna wat gegeten en naar de voetbalschool gegaan met de bus.
De bus was al een belevenis op zich, als de bus stopt komen er allemaal mensen naar binnen om spullen te verkopen, schreewend lopen ze heen en weer door het gangpad. Bij de volgende stop gaan ze erweer uit om bij een volgende bus weer het zelfde te doen.
De voetbalschool was erg leuk, de kinderen zijn erg enthausiast en ik kreeg bij het voorstellen gelijk allemaal vragen: wat is je lievelingsclub, wat is je favoriete eten etc. De trainingen worden voorbereid en gegeven door vrijwilligers, ik heb de training meegedaan en ondersteund waar nodig was. Het is erg vermoeiend en door de hoogte ben je veel sneller buiten adem.
Na de voetbalschool werd ik naar mijn gastgezin gebracht door mijn begeleider, in een busje waar zoveel mogelijk mensen gepropt worden ging ik opweg naar het gastgezin zo´n 10 minuten rijden. Onderweg stopt het busje om nog meer mensen erin te proppen. Eenmaal aangekomen bij het gastgezin werd ik opgewacht door Piedad mijn gastouder een vrouw van 62 jaar. Het communiceren was vrij lastig omdat ik vrijwel geen spaans spreek. Ariel de kleinzoon van Piedad gaf ons een rondleiding en liet alles zien, mijn kamer werd nog even geschilderd volgens Aldert typisch ecuadoriaans om dat op de dag zelf nog even te doen. Na de lekkere maaltijd heb ik nog even gezeten en leerde ariel mij om te tellen tot tien in het spaans, en ik ging hem leren tellen in het Engels. Dit was erg leuk om te doen, ariel houdt van praten en praat de oren van je hoofd af in het spaans.
Daarna ben ik naar bed gegaan, ik was erg moe van de reis en alle indrukken van het land en de mensen. Na een goeie nacht en lekker ontbijtje ben ik samen met piedad en ariel in een busje gestapt om naar het kantoor van local dreamers te gaan.
Vandaag heb ik een rustig dagje en kan ik alvast aan mijn stage werken.
Maandag krijg ik mijn eerste spaanse les zodat ik straks wat beter kan communiceren.
Adios!
-
12 Februari 2016 - 18:38
Ilona:
Hee Miek,
Wat fijn dat je warm bent ontvangen door het gastgezin. Veel succes en veel plezier met je stage, de Spaanse les en de kids op de voetbalschool.
Groetjes uit de Polder ;) -
12 Februari 2016 - 22:58
Elly:
Hoi Anne-Miek leuk om te verhaal te lezen!! Veel succes daar! Liefs b en e -
12 Februari 2016 - 23:20
Pap En Mam:
Leuk dat je nu niet de kleinste bent. Veel succes en plezier .gr pap en mam -
12 Februari 2016 - 23:25
Pap En Mam:
Je bent al in drie landen geweest United States hoort er ook bij ☺ -
13 Februari 2016 - 19:11
Judith:
Hee Miek!
Wat leuk om je 1e bericht vanuit Ecuador te lezen! -
14 Februari 2016 - 11:35
Jose En Mathe Penders:
mooi reisverslag succes toegewenst met de taal groetjes -
17 Februari 2016 - 16:45
Gina:
Ha Miek,
Wat mooi dat je ouders en zus je uitzwaaide. Moet vast allemaal goed komen hoor en het wordt vast een onvergetelijke tijd. En als je ons op de hoogte houdt ben je weer een stukje dichterbij:) haha mensen spotten leuk dat je de oversized maat in Amerika hebt ontdekt;) Haha veel overeenkomsten lees ik terug. Dat getoeter ben ik inmiddels aan gewend. Lekker veel eten hier tonnetjevol om precies te zijn. Goh ik denk dat ik een zelfde lengte heb. Hier in Colomnia zijn de meeste grooter dan ik. Zo te lezen zijn de eerste dagen je bevallen maar ook zeker indrukwekkend geweest. Ja ik denk dat je in een maand al aardig een woordje spaans kan spreken. Volgens mij verblijf je in een mooi omgeving. Ik ben benieuwd naar je stage avontuur! Lijkt mij in ieder geval heel mooi werk! Je zult vast met de tijd aan de hoogte wennen en lekker lang volhouden. Maar tussendoor relaxen is typisch Zuid-Amerikaans:)) Ik blijf je volgen:) Geniet van je mooie avontuur! Ciao!! Gina -
17 Februari 2016 - 19:52
Anne-Miek Van Steenbergen:
Bedankt allemaal! super leuk om de reacties te lezen.
Gien ik had net vandaag een reactie op je verhaal gestuurd bij je blog maar weet niet of die is doorgekomen;).
Ecuador lijkt inderdaad wel wat op Colombia het getoeter, de mensen, en de natuur en het chaotische rijden. Aan de hoogte ben ik ondertussen gelukkig wat meer gewend, maar ben nog wel snel buiten adem als ik een stukje omhoog moet lopen.. Het eten is inderdaad veel en ook lekker.
De Spaanse lessen duren lang (3 uur) en veel informatie in een keer. Maar zo kan ik straks vast een redelijk woordje Spaans praten.
Jij ook nog heel veel plezier van je stukje reis samen met Mark Jan! ik zag al super mooie foto's en landschappen voorbij komen. je ziet echt veel van het land zo.
Ciao! Anne-Miek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
